van Etosha naar Swakopmund - deel 1

Zondag 12 augustus vertrokken we uit Etosha. In etappes zijn we daarvandaan naar de kustplaats Swakopmund (de monding van de rivier de Swakop) gereden, waar we op woensdag 15 augustus aankwamen. We hadden drie relatief rustige dagen, waarbij we elke dag anderhalf tot twee uur in de bus zaten. Lang genoeg, want over onverharde wegen. Het rammelt en trilt aan alle kanten als er bepaalde ribbels in de weg zitten (en soms had je die alleen maar). Er zitten plafondplaten van dun triplex tegen het metalen dak van de truck, dat wil wel. En de ramen rammelen in de sponningen, het is een wonder dat ze er allemaal nog in zitten... 

Zondag startten we rustig. Een deel van de groep liet zich om half acht door een door een tractor getrokken kar langs de cheeta's en nijlpaarden achter het hek rijden, wij hebben dat laten zitten, dus konden rustig opstaan. Wakker worden doe je toch wel (alle tenten staan dicht bij elkaar en als alles om je heen begint te bewegen en praten (ook al is het zachtjes) is het knap als je doorslaapt), maar wat een heerlijkheid om lang te kunnen douchen (weer donkeyshowers dus voldoende warm water).

Na tenten opbreken en truck inpakken een uitgebreid ontbijt, eigenlijk brunch. Bij de scrambled eggs nu kippenlevertjes (brrrr....) en witte bonen in tomatensaus. Zo leuk dat Pretty geregeld weer wat anders op het ontbijtbuffet tovert. Bij het avondeten had ze overigens zichzelf gisteravond helemaal overtroffen. Ik had toen corvee en heb weer aardig wat kunnen leren van haar outdoor cooking. Boven hootskool gegrilde kip en maïskolven, gekookte butternutpompoen en van kleine groene ronde pompoentjes (squash) een ingenieus gegratineerde schotel: gekookt, gehalveerd, pitten eruit, gevuld met sweetcorn uit blik, kaas erover, in een braadslee en dan een grote koekenpan met brandende houtskool erbovenop. Who needs zo'n fancy 'Dutch Oven'...

Na vertrek eerst ca. 1 uur rijden naar de plaats Outjo voor boodschappen. Min of meer een groot kruispunt met langs de uitlopers daarvan wat souvenirwinkels, een grote Spar, garage, een pinautomaat en...  een hele grote conditorei. We beginnen de Duitse invloed in Namibië te merken. Eindelijk weer eens lekkere koffie (we drinken al dagen oplos/een surrogaat mengsel met ook cichorei) en iedereen gaat uiteraard voor een lekker stuk gebak. De porties zijn enorm.

Verschillende andere trucks als de onze stoppen hier ook en er lopen vele lokale mensen die zelfgemaakte souvenirs verkopen. Armbandjes van kraaltjes en zaden/pitten en sleutelhangers van pitten van de palmvruchten die kunstig met een mesje bewerkt zijn en voordat je er erg in hebt, hebben de makers je naam gevraagd en erin gekerfd. De vrouwen lopen allemaal met hun kinderen rond en dan is het moeilijk om nee te zeggen. Maar eenmaal belangstelling tonend bij 1 verkoopster heb je er meteen zeven aan je broek hangen. 

Hierna gaan we door naar een plek (lodge met camping) genaamd 'Oppi Koppi' in de plaats Kamanjab. We zijn nu in de regio 'Damaraland' (waar het Damaravolk van origine woont) en waar het landschap totaal anders is dan in Etosha. Daar is het plat plat plat, met een kalkstenen bodem. Damaraland heeft 'koppies': rotsige kleine ronde bergjes die verspreid liggen. Alsof er een reus heeft lopen strooien met stenen. De camping ligt bovenop zo'n koppi. Het dorp stelt verder weinig voor, wij zijn er zelf niet in geweest. Soms wil je gewoon chillen, en dat kon hier goed. Fijn zwembadje, WiFi bij de bar, etcetera. Het is wel een hele foute tent. Type après ski in Oostenrijk met dito muziek, en allerlei dooie dieren en geweien aan de muur en het plafond boven de bar is volgehangen met lege flessen Jägermeister. Okeeee. 

Na zwemmen (het wordt echt steeds kouder) en douchen toch nog even verder de koppi opgelopen en wat van de omgeving bekeken. 

We eten patat en fried chicken (tot grote vreugde van de kinderen die de eetplek hebben omgedoopt tot PFC: "Pretty's Fried Chicken"), en deze keer krijgen de heren de opdracht de dames te bedienen. Lol. De avond weer verder in de bar, waar er door Daan, Ed en Felien met anderen van de groep wordt geuckerd (we hebben een bord op papier meegenomen, dat werkt ook!) en geklaverjast (eindelijk!) en ik aan de blog schrijf. 

Volgende dag om 08.00 uur vertrekken we naar rotstekeningen van de bosjesmannen, tussen de 2500 en 400 jaar oud, op een koppi vlakbij. Vergelijkbare beroemde graveringen (dat zijn het eigenlijk) zijn in Twijfelfontein, een UNESCO-site, maar dat ligt erg van de route af. En dit schijnt een mooi alternatief te zijn. Wat leuk is, is dat we de enigen zijn, je kunt op de camping de sleutel van het hek van het terrein lenen (tegen betaling, het terrein is van een particulier). Het is een hele fraaie stenenhoop bij mekaar in wederom de. Middle of Nowhere, en na een klein stukje erop te hebben geklommen loop je bijna over de graveringen heen. Vooral veel giraffen (want die waren van de groep die deze tekeningen maakten de totem). Het schijnt een verzamelplek voor spirituele bijeenkomsten te zijn geweest. Er zijn ook een soort gaten waar af en toe water in blijft staan, dat waren volgens het geloof de ingangen tot de spirituele wereld. Mooie gedachte. We lopen hier een uur rond en genieten van de bijzondere plek. Een leuke klauterpartij naar beneden ook. 

Hierna naar de Himba's. Een stam die nog traditioneel leeft, eigenlijk in het noorden van het land, maar er is hier een soort satellietdorp ontstaan doordat een vrouw met een man hier in de buurt is getrouwd. Verder een heel verhaal waar nu geen tijd meer voor, maar bekijk de foto's maar...