Victoria Falls (Zimbabwe) en Chobe National Park (Botswana)

Woensdag 1 augustus

Na de visumbarriere op het vliegveld (we waren de laatsten die bij de bagagereclaim kwamen...) ging het snel: reisleidster Alette ontving de groep en al snel stonden we buiten en propten we de bagage in de truck. Het blijkt dat dit een vervangende truck was, en da's maar goed ook, want er bleek een zitplaats te weinig. Maar goed, het was maar 20 minuutjes rijden om naar het dorp te komen. Ik heb op de built-in koelbox gezeten, goed vasthouden.... 

Tijdens de rit kregen we al wat korte uitleg over de do's en don't's (niet proberen te pinnen hier, er komt toch niets uit de machine; (zelfgedrukt) wisselgeld voor dollars kan je aannemen maar wel in Zimbabwe nog uitgeven; zimdollars zijn niets waard, laat je niet voor de gek houden, maar je kunt ze wel als souvenir kopen; op souvenirs zeker afdingen; heb geen haast; loop in het donker alleen langs de wegen en niet over de paden vanwege de olifanten en pas op voor apen want jatten eten uit je hand en laat ramen en deuren van je kamer dicht want ze halen de boel overhoop...). En een korte detour in de truck om ons vast een beetje wegwijs te maken in het dorp en waar de watervallen zijn. Ook langs een hele oude baobab boom (1000-1500 jaar), hier bekend als "the big tree" voor een fotomoment. Het is zo midden op de middag flink warm, dus niet te lang naast de bus staan... 

Het Rainbow Hotel waar we vervolgens inchecken blijkt onverwacht luxe. Heel veel vriendelijk personeel, allemaal "Hi, how are you?" en een welkomstdrankje. We dragen zelf de tassen naar de kamer hoor, dat wel. Weer twee kamers naast elkaar, met een tussendeur, gezellig. Groot bed, grote klamboes, keurige badkamer. Bouwstijl beetje koloniaal/Marokkaans, maffe mix, grote tuin met groen gras (hele dag sproeiers aan en vele tuinmannen...). We besluiten om de rest van de middag lekker bij het hotel te blijven, Ed, Aad en Felien nemen een plons in het zwembad (fris, maar we zijn warm en dan prima te doen) en Daan chillt op de kamer, en drinken ons eerste Zambezi biertje (lekker!). 

Reisleidster Alette heeft voor de hele groep gereserveerd in een restaurantje in het dorp, Mama Afrika, en iedereen vond het oké om samen te gaan eten. Kwart over zes verzamelen we en we wandelen ernaar toe. 10 minuten lopen, dit hotel ligt net buiten het dorp. Het is nu niet koud, rond de 20 graden, en al wel snel donker. Kunnen nog niet echt goed zien dus waar we zijn. We zijn met 24 man, de kids nemen een aparte tafel en de volwassenen, dat gaat minofmeer vanzelf, met een klein zetje van Alette. 

Mama Afrika is een klein tentje met een groot (overdekt) terras. Twee schattige jonge obers, waarvan de een zich introduceert als 'Milton' nemen onze bestellingen op. Omdat we met een grote groep zijn, maar apart zullen afrekenen, adviseerde Alette om onze families korte namen of letters te geven, waaronder we bestellingen plaatsen. Naast allerlei getallen kiezen wij 'M' als codenaam. Het lijkt een goed systeem, maar omdat kids en ouders gespreid zitten en de ene ober de drankjes en de andere het eten opneemt, gaat 't allemaal zeer traag. Temeer omdat alle bestellingen hardop herhaald worden. Intussen komen we erachter dat het gebulder dat we steeds horen de watervallen moeten zijn. Dat was overdag nog niet zo opgevallen omdat 't wordt overstemd door best wel wat helicopter geluid (rondvluchten voor toeristen). 

Het eten is prima en aardig snel geserveerd. Ik heb een Zambezi baars besteld die wel heel graterig is en erg gronderig smaakt, maar met de relish van tomaat en ui erbij is ie goed te eten. Diverse knapperig roergebakken groenten en een gepofte aardappel erbij, niks op aan te merken. We krijgen live muziek erbij van twee gitaristen (electrisch), gezellig. Na het eten bestelt de helft van de groep nog een desert of koffie terwijl de andere helft eigenlijk wel klaar is en terug naar het hotel wil. Wij vragen of we als 'family M' alvast de rekening mogen en krijgen een 'yes' als antwoord, maar er gebeurt niets. Als een half uur later de rekening voor de hele groep wordt gevraagd zit het schot er nog steeds niet in. De Mama van het restaurant zit intussen achter de kassa van haar souvenirshop (ook in het pand) te knikkebollen... Nog eens een half uur later kunnen we eindelijk afrekenen, met weer een herhaling van opnoemen van alle bestellingen voor de drankjes door de ene ober, en het eten door de andere ober, waarna hardop de rekensom wordt gemaakt. Een mobiel pinautomaat is er vervolgens wel.... 

Intussen heeft Edgar plannen gemaakt om de volgende dag met Daan te gaan raften op de Zambezi river. Iemand van het boekingsbureau is (op verzoek van Alette, die 'iedereen' in 't dorp kent) nog even langsgekomen in 't restaurantje om dat vast te leggen. 

Dus het is zaak om snel te gaan slapen, want de heren worden om 07.15 uur met een busje bij het hotel opgehaald. Het is een heerlijk bed, dus dat lukt snel. 

Donderdag 2 augustus

Nadat de mannen zijn vertrokken slapen de dames nog door tot 8 uur. Ontbijt met van alles en nog wat, ook vele warme gerechten tot een vleesstoofpot aan toe, toast en ook broodjes, maar geen beleg zoals wij dat kennen. Ik wil zelf koffie gaan halen maar moet blijven zitten want dat wordt voor me geregeld. Als blijkt dat er een busje vanaf hotel naar de Falls vertrekt om 09.10 uur maken we haast. Felien wil niet lopen ivm de olifanten (wat in de schemer en 't donker idd geen goed plan is, maar overdag gewoon kan, maar goed...). Onderweg zien we, op plekken waar we gisteravond ook liepen, wrattenzwijnen, gewoon midden in het dorp, lol. Op tijd, al voor half 10, staan we met een groepje van 8 van onze reisgroep (ook wel leuk nu we de mannen missen) bij de entree van het park van de Victoria Falls, waar alweer een heel leger aan employees ons opwacht. 

30 dollar per persoon armer en een kwartier wachten op wisselgeld voor een flesje water van een dollar zijn we achter de hekken. Mooi ingericht hier, keurig, zoals wel vaker bij natuurparken, met een educatieve expositie aan het begin waar een serene atmosfeer hangt. Heel wat anders dan de kermis aan de overkant van het hek met parkeerplaats voor taxi's en busjes en souvenirkraampjes. Ook velen die ons toeschreeuwen een regenponcho te kopen of huren. Neh, wij doen wel zonder, de zon schijnt al best hard. 

De watervallen zijn prachtig. Het geluid is overweldigend. Eigenlijk is het een kloof in de rotsen, aan de ene kant stroomt de rivier erover heen, aan de andere oever is een regenwoud bovenop de rotsen ontstaan, vanwege het opspattend water. Een strook van 2 km lang en een paar honderd meter breed. Er loopt een bestraat pad door het bos, met in totaal iets van 12 afslagen naar uitkijkpunten op de watervallen (want 't zijn er dus eigenlijk meer dan 1) aan de overkant. In 't begin nog goed zichtbaar, hoe verder we komen, hoe meer opspattend water en soms mist, maar met geduld tot 't wegtrekt vaak toch veel te zien. 

Het regenwoud maakt op het eind van het pad plaats voor een soort hoogveen: permanente plassen met mossen en grassen. Maar een heel klein stukje, echt een tiny microklimaatje. Kijk je verder naar rechts, stroomafwaarts, dan komt de rode aarde en savanne-achtig begroeiing alweer snel in beeld. Aan het eind een blik op de oude ijzeren brug (1904) van Zimbabwe naar Zambia. Hier veel kleine aapjes. 

Na ruim twee uur een lekkere koffie in het parkcafe en hierna wandelen we het park uit en naar de brug. Een belevenis op zich omdat je het land verlaat, je moet een briefje met stempel halen in de grenspost en zorgen dat je niet te ver loopt anders kom je Zambia in, moet je betalen voor een visum daar en ook weer voor Zimbabwe als je weer terug komt.... Veel vrachtwagens die staan te wachten voor de grens, en veel mensen die lopend of met een volgepakte fiets (die dan geduwd wordt want fietsen kan echt niet) de grens overgaan. Vanaf het midden van de brug een prachtige view op de falls, spannend meetrillen bij passeren van een vrachtwagen (1 tegelijk) en kijken naar de andere kant, waar de Zambezi verder stroomt. En naar bungee jumpers. Die knettergek zijn. Nooit van m'n leven! En ons aanklampende souvenirverkopers van ons af zien te houden. Ben toch gezwicht. 

Vanaf de brug lopen we terug naar het dorp. Het is intussen echt warm in de stevig brandende zon. Na een half uurtje (weer een stempel halen om Zimbabwe weer in te komen) strijken we neer bij Hotel Victoria Falls, koloniaal gebouw uit ongeveer dezelfde tijd als de brug, van de tijd dat de Engelsen heersten in Rhodesia. De prijzen vallen erg mee, dus we lunchen er wat. In de tuin zitten heel veel aapjes die ontzettend brutaal de bloemen uit de perken pikken om op te eten en in de regenpijpen, op de balkons en het dak van het hotel klimmen. 

Na de lunch weer verder langs het stationnetje, een stuk unheimischer vanwege een bavianenpopulatie die agressief toont en nog veel meer opdringerige souvenirverkopers die met je mee oplopen. We naderen het centrum van het dorp, ook wat moeders met bedelende kinderen, maakt indruk op Felien (en mij). Felien en ik splitsen nu af van de groep, we gaan even kijken in een crafts center. Hier hele relaxte sfeer. Hier weer vandaan lopend komen we nog langs een attractie waar je met duikbril en perslucht in een kooi in een zwembad kunt plaatsnemem, waarna er een krokodil met hengel met vlees eraan naar de kooi wordt gelokt. Hilarisch. Een meisje vraagt hier of we met haar op de foto willen, ach wat lief. Felien heel verbaasd. Ze woont in een dorpje in de buurt. 

Terug op de hoofdweg komen we onze mannen tegen die het raften hebben overleefd. Zij gaan nu nog even naar de falls kijken. Even de eerste verhalen aangehoord en toen weer verder. We kopen nog een 5 liter fles water in de supermarkt waar het druk en gezellig is met locals. Zowel klanten als werknemers ontmoeten elkaar daar lijkt wel, zoals overal zijn de mensen supervriendelijk en relaxed. 

Terug in het hotel een plons in het zwembad en lekker even chillen op de kamer / verandaatje. Daar loopt ook een weg langs en ik zie op een gegeven moment de zon aan het eind van die weg steeds verder zakken. Ik ga die weg nog even aflopen uit nieuwsgierigheid. Grote huizen, allen omheind. Luxe en vervallen door elkaar. Na een afslagje de ondergaande zon achterna loop ik de bebouwing uit en begint rechts van de weg gewoon de savanne. En er liggen olifantendrollen. Oké. Nu begrijp ik ook waar die omheiningen voor zijn. Hier en daar ook een hoog gespannen schrikdraad. Toch maar weer terug, hoewel ik stiekem hoop dat ik er wel eentje tegenkom, de adrenaline stijgt... Maar niet het geval hoor. 

Edgar heeft in NL al een restaurant in een lodge gereserveerd dat in een artikel van de NY Times was getipt als place to be. Op een heuvel, met uitzicht op een uitgelicht waterhole en daarachter een uitgestrekte savanne. Met taxi erheen. Stom, we hadden er eerder naar toe moeten gaan, de zonsondergang hier net gemist, maar het is nog steeds sprookjesachtig. Eerst een drankje buiten want het eten is pas vanaf 7 uur. Ook kijken we nog even vanaf de bovenste verdieping naar de waterhole en we zien een giraf. Eerst denken we dat 't een boom is, want hij staat heel lang stil. Hoe grappig, die euforie, toen het dier toch ging bewegen. 

Heerlijk en gezellig gegeten, ook fijn om even met z'n vieren te zijn. 

Taxi weer terug en tegen elven ligt iedereen er weer in. Morgen moeten we bijtijds op want dan echt op pad met de truck. Om acht uur ingepakt en wel melden bij de bus. 

Victoria Falls is onze eerste kennismaking met Afrika, hoewel echt behoorlijk toeristisch, bevestigt reisleidster Alette dat 't wel echt Afrika is. De vriendelijkheid en relaxtheid van iedereen en de verbondenheid met elkaar valt vooral enorm op. Extra dimensie aan ons bezoek wordt gegeven doordat de presidentsverkiezingen in Zimbabwe

net zijn geweest. Er hangen nog overal verkiezingsposters en de uitslagen worden op tv getoond. Van onrust hier verder geen sprake, we zitten ver van Harare. Maar dat het land in ieder geval verdeeld is door grote verschillen tussen arm en rijk, daar krijgen we aardig wat van mee. Op weg naar de opstapplaats voor het raften, over onverharde wegen, zijn Daan en Edgar langs enkele nederzettingen gekomen waar de mensen echt in hutjes wonen, waarvan Daan eerst dacht dat die daar voor de toeristen waren neergezet, maar dit bleken toch echte woonoorden te zijn....

Vrijdag 3 augustus 

Ontbijt in hotel, nu druk, allemaal reizigers klaar voor vertrek. Nog even op het dakterras naar de wolk spray van de falls kijken en dan de tassen inpakken. Eenmaal ingeladen in de truck worden we meteen aan het werk gezet met immigratieformuliertjes voor Botswana, want de grens is niet ver weg. We hebben nog steeds een vervangende truck, nu weer een andere, maar bij de grens zal uiteindelijk de goeie ons opwachten. Eerst moeten we uitstempelen in Zimbabwe. Dan een stukje niemandsland in, hier kunnen we overpakken in de goeie bus. En dan ons visum halen voor Botswana. Gaat allemaal soepel, ook geen lange rijen, en er wordt stug doorgestempeld. Voor Daan en Felien moeten de birth certificates er wel weer aan te pas komen, daar zijn ze heel alert op, die hebben we niet voor niets aangevraagd. Ook moeten we over een matje met ontsmettingsmiddel tegen mond- en klauwzeer lopen, de truck moet door een bad heenrijden. Botswana produceert en exporteert veel vlees en houdt verziekten graag buiten. 

Na een klein half uurtje rijden zijn we in het dorp Kasane. Hier gaat onze kok (ze heet Pretty) inkopen doen, kunnen wij Botswaanse Paula's pinnen, ook wat snacks en frisdrank en weer een can water inslaan en nog een lekker bakkie echte koffie scoren. Op veel plekken is geen bonen- of filterkoffie, Nescafe is meer gangbaar. 

Om half 1 zijn we op de camping. Eerst instructie voor tent opzetten. En dan zelf aan de slag. Koepeltenten met stahoogte, enkeldoeks met grondzeil eraan vast, stevige stalen stokken, geen lichtgewichtjes... De camping (bij Thebe River Safari) is helemaal ingericht op dit soort groepsreizen. We hebben een omheind eigen 'veld' (aangestampte aarde) met aardig wat bomen, een overdekte eigen kookplek, dwz aanrecht met stromend water (gaskookpitten en flessen zijn mee in de bus) op een verhoging van beton. Een kampvuurplaats (ook met beton eronder) en een barbecue. Er staan verschillende andere trucks van groepen die min of meer dezelfde reis doen. We delen een sanitairgebouwtje met een andere groep. Er is ook een lodge en een restaurant met zwembad, maar dat is 'under construction'. 

Twee grote tafels, voor iedereen een stoeltje, kookgerei en servies worden uitgeladen en Pretty zet de lunch klaar. Boterhammen met beleg, rauwkost en sla. Naast Pretty is er ook een jongeman, campassistant, en de chauffeur van de truck. Ze komen alledrie uit Zimbabwe. 

Alette deelt ook alle reizigers in voor corvee, elke dag drie, iedereen komt twee dagen aan de beurt. Edgar mag meteen deze eerste dag aan de slag. Maar iedereen wast toch eerst z'n eigen spullen af, zo heftig is de corvee niet... Vaste routine moet ook worden allemaal de handen wassen voor het eten. Daar staan twee teiltjes met sop voor klaar. Eerst in de ene, dan in de andere. Na de lunch even tijd om te chillen en tasjes te pakken voor onze eerste gezamenlijke excursie: boottocht vam drie uur op de Chobe rivier. 

Met onze truck ernaartoe, paar minuutjes rijden maar. Dit hele stuk langs de rivier, tot aan en voorbij Kasane, zijn er om de paarhonderd meter gammele steigertjes voor safariboten in diverse soorten en maten. Wij gaan met een andere Djoser groep (die de route andersom doet) op een grote boot. Losse klapstoeltjes erop, zodat je kan gaan zitten waar je wil. Eenmaal op het water gaat de boot even stil (hij vaart electrisch trouwens!) 'n krijgen we korte instructies over niet overboord hangen, want eenmaal zonnebril of camera weg, is weg.... 

Deze excursie overtreft alle verwachtingen. De rivier is al snel geen recht stuk met alleen 2 oevers meer, maar wordt een hoofdstroom in een gigantisch wetland, met in het midden een groot eiland, wat eerst moeras is en later overgaat in grasland/savanne. Op dit eiland direct al een grote kudde olifanten. Wauw, hoe anders om ze in hun natuurlijke habitat te zien. En wat staan ze hier rustig, ongestoord en veilig, want op dit eiland geen leeuwen. Ze grazen, trekken lang gras met hun slurf uit het moeras en slingeren het heen en weer door het water voordat ze het in hun bek stoppen. De gids vertelt dat ze dat doen om de grond eraf te slaan, om hun gebit te sparen. Olifanten wisselen 6 x in hun leven, zo'n beetje iedere 10 jaar. Als de laatste kiezen versleten zijn, sterven ze van de honger. Weer wat geleerd. Prachtig om te zien dat iedere olifant zijn eigen witte reiger heeft, net als in de film... 

We ontmoeten verder nog nijlpaarden, waterbokken, en op de punt van het eiland een enorme kudde buffels. Aan de vaste wal, waar een zanderige oever overgaat in een soort stuwwal, impala's, kudu's, sabelantilope, bavianen, krokodillen. En ondertussen overal heel veel vogels. Ganzen, waterhoen- en kievitachtigen, zwaluwen, grote bonte ijsvogels, reigers, ibissen/zwarte ooievaar, een marabou, aalscholvers in verschillende soorten en maten, en visarenden. Te gek allemaal. We maken de zonsondergang mee aan boord, het licht steeds mooier. Ik hoop dat de foto's het een beetje doen overkomen. Deze manier van safari is wel heel relaxed. Weinig herrie, je kunt heen en weer lopen, dichtbij de dieren komen, en ook nog een koud biertje drinken.... 

Tegen zevenen zijn we weer op de camping. Pretty heeft het eten klaar. Rijst met een kip/groentestoof en koolsalade. Alles staat als buffet klaar op 1 grote tafel in het midden, zelf opscheppen en met bord op schoot opeten. Het is heerlijk. Voor drinken bij het eten anders dan koffie/thee moeten we zelf zorgen. Wij hadden een bag-in-box rode wijn gekocht en daarvan hebben de andere volwassenen gezellig meegenoten. We leren het gezelschap beter kennen, het is echt gezellig en er wordt veel gelachen. Een diverse groep maar we kunnen 't vinden met elkaar. Kids idem, ondanks best grote leeftijdsverschillen. Er wordt veel weerwolven gespeeld en er is een voetbal mee. En om kwart voor negen trekken ze nog even met elkaar naar de bar met de wifi. Ik ga douchen, zowaar warm water, en hoewel we zijn voorbereid op koude nachten is het nog steeds zwoel en kan je gewoon in pyamaatje en op slippers heen en weer over de camping. Met muggen valt 't ook erg mee. Op het water rond de zonsondergang was 't veel heftiger. Tegen tienen ligt iedereen in z'n tent. Edgar snurkt bijna meteen, ik probeer ons blogje bij te werken. Moet wel wennen aan de dikke maar toch harde mat, ff stoeien met 't opblaaskussentje en ik twijfel over oordoppen omdat we praktisch op de parkeerplaats liggen waar nog steeds safarijeeps terugkeren. Tegen twaalven val ik toch in slaap. 

Zaterdag 4 augustus

Na een beroerde nacht (er bestaat kennelijk ook zoiets als een partysafari, om half twee komt er een groep aan met stampende muziek aan en een hoop gejoel en rond drieën doet een hele hardnekkige krekel me toch naar de oordoppen grijpen... ) gaat om 05.25 uur het alarm op de telefoon af. Het was alleen echt niet koud in de nacht. We moeten om kwart voor zes klaar staan voor de gamedrive. Met veel kleren aan, want we gaan in open jeeps, en eerst nog een stuk over de gewone weg. Dat is best fris, en vooral  een hoop gewapper aan je kop. Er zijn ook dekentjes gelukkig. Het is nog donker als we vertrekken. 

Als we het National Park inrijden (eerst moet de chauffeur ons weer registreren en Alette heeft gisteren al de permits geregeld - en ons geld geïnd want deze excursie was optioneel) begint het te schemeren. We zijn niet de enigen, ik denk dat er met onze 'shift' zo'n 15 tot 20 jeeps van verschillende organisaties rondrijden. Je kan met 9 man in zo'n jeep. Over zandpaden, soms alleen een diep spoor, gaat het hotsebotsend door de bush. We zien de rivier en de wetlands nu van bovenaf vanaf de vaste wal, een mooi uitzicht met zonsopkomst. We komen hier heel veel impala's tegen, nu van dichtbij. Die storen zich totaal niet aan de jeeps. Als de motor af en toe stilstaat is het kwetterend ontwaken van wederom de vele vogels goed te horen. Jammer dat we niet wat vaker en langer stil staan. Iedere keer komt de vraag of we weer ready zijn en dan crossen we door op jacht naar de volgende diersoort....

Nou ja, we zien ook best wel weer wat, dat is een paar uur door elkaar geschud worden wel waard. Nijlpaarden op het land nu. Omdat het nu nog niet warm is kunnen ze op het land grazen. Overdag zoeken ze vanwege de warmte het water op, ze kunnen niet zweten. Wist ik ook niet. Ze zitten wel op de grens van land en water en ploegen met hun gigantische lijven de boel behoorlijk om. Op deze manier zijn het echt wel cocreatoren van het hun omringende landschap, gaaf om te zien hoe dat werkt. Verder weer wrattenzwijnen, krokodillen, buffels, een giraf, wat kleinere grondzoogdieren a la groundhog maar ik weet de naam even niet (opgezocht: Mongoos) en hoera, ook leeuwen. 3 vrouwtjes met wat welpen. Deze laten zich niet zo makkelijk zien, houden afstand van de jeeps, maar tussen de bosjes door zie je ze steeds wel even lopen. Uiteindelijk op een landschappelijk prachtige plek - overgang tussen water en hoger gelegen bos - een enorme grote familie bavianen. Heel gaaf die nu in hun natuurlijke habitat te zien. Ze trekken richting het bos, en er komt geen einde aan lijkt wel. Baby's hangend aan of zittend op hun moeder, kleintjes klierend met elkaar, de oudere mannetjes zeer macho achteraan. 

Kwa vogels nu ook veel vale gieren (beschermd en belangrijk voor het opruimen van karkassen) gezien nu, patrijsachtigen, grote parelhoenders en pauwachtigen, een grote trap (grote struisvogelachtige waar vroeger alleen de koninklijke familie op mocht jagen, hamerkop, en veel scharrelaars (schitterend en schattig donzig vogeltje in alle kleuren van de regenboog dat zich heel mooi laat zien, altijd op de hoogste tak van de struik, en de nationale vogel van Botswana). En vast nog allerlei andere soorten. Heb spijt dat ik me er van tevoren niet beter in heb verdiept en/of een gidsje heb gekocht. Gelukkig zijn er een paar reisgenoten die veel weten en gidsjes bij zich hebben. 

Uitgehotstebotst zijn we rond kwart over negen weer op de camping, hopend dat we mogen ontbijten, maar nee, we moeten eerst 't kamp opbreken. Pfff... Ik ben er echt even klaar mee, behoorlijk daas van het gerammel en geraas aan 't hoofd en heb tintelende vingers. Maar kan niet dus, doorpakken. Even wat andere kleren aan, dagrugzak voor in de bus gereed maken, grote tas inpakken, slaapmatten oprollen (wederom niet lichtgewicht, plek zat in die truck), tent afbreken, de boel naar de truck dragen. Daar zullen we de komende dagen nog wat meer handigheid in moeten gaan krijgen. Later bleek mijn portomonneetje met Pula's (Botswaanse munteenheid, betekent regen) niet in de dagrugzak te zitten, onhandig... Afijn, duikt straks wel weer op waarschijnlijk. 

Vandaag heb ik corvee. Hoef alleen maar de appeltjes te snijden voor de fruitsalade. Er zijn scrambled eggs en spek en iedereen is stil tijdens het ontbijt. Nog helpen met afdrogen in de keukenspullen inpakken en om kwart voor elf zitten we in de truck. We moeten vandaag zo'n 400 kilometer afleggen naar onze volgende camping, verder landinwaarts. 

Wat een compact programma is dit zeg! Sorry als het blog te uitvoerig is, maar voor mij helpt het om alle indrukken te verwerken. Tis bijna niet bij te houden. Het is warm in de bus, maar de wegen zijn goed geasfalteerd en recht, dus wat bijkomtijd nu. 

Onderweg is het gezellig in de bus. Af en toe olifanten en giraffen in de bush naast de weg. Ook landbouwgebieden, mais- en quinoa teelt. Ook wordt lang gras gesneden en in bosjes gebonden. Soms kleine nederzettingen van mensen die dit doen, wonend in hutjes en tentjes, met een omheining van grasbosjes. We passeren ook een vleesgrens, hier is controle op dat je geen vlees importeert en moeten we weer met de banden en de schoenen door een badje met ontsmettingsspul. Alles voor strenge EUregels schijnt. Spannend zijn ook onze sanitaire bushstops: dit is serieus wildplassen. Voor eigen risico, want er kan echt ieder moment een olifant opduiken... Er zijn echter geen openbare toiletten of tankstations, dus 't moet wel!